De praktijk van de vroedvrouw wordt omschreven als “opgeleide en gediplomeerde” maatschappelijk werkers die “onmiskenbaar betrokken zijn bij het zorgproces en de gezondheid van de moeder”. Zij zorgen ook voor een Downhease van allen die aan het proces deelnemen.

Dus, wie zijn deze goede vroedvrouwen? Zij zijn een collectief van opgeleide maatschappelijk werkers, studenten geneeskunde en vroedkunde, die zich inzetten om “de waardigheid van personen te eren, te bevorderen en te verdedigen en hun recht op een gezonde, doeltreffende en geïnformeerde bevalling te waarborgen, waarbij rekening wordt gehouden met de geestelijke, lichamelijke en culturele verscheidenheid”. Deze docenten houden toezicht op het proces, waardoor u in een veilige en beschermde omgeving kunt bevallen. Ze zorgen er ook voor dat je een aangename ervaring hebt tijdens je bevalling.

Dus, wat is vroedvrouwerij? Het is eerder een fenomeen dat te maken heeft met geboorte, bevalling en voeding. Het houdt zich bezig met moeilijke gevallen, wanneer de wet “Geboortehulp Vrouwen” of “Thuisbevalling Vrouwen” toestaat om het kind een “homeopathische geboorte” te geven.

Degenen die verloskundige lessen in ziekenhuizen hebben gevolgd, kunnen reeds beamen dat het een veel intensievere ervaring is dan het doormaken van de bevalling zonder medicijnen. Het kan plaatsvinden in het tweede en derde trimester van de zwangerschap en ook “wanneer een keizersnede en een thuisbevalling noodzakelijk zijn”. Bovendien is het een proces dat niet voor iedereen even vlot verloopt, omdat het gepaard gaat met invasieve chirurgische ingrepen, medicatie, gedetailleerde lichamelijke reacties en een hele reeks andere vragen. Maar deze professionals garanderen een gemakkelijke en veilige overgang, waardoor je ook nog een “part-time” baan kunt krijgen.

Maar je moet zeker een geregistreerde vroedvrouw raadplegen. Waarom? Omdat ze een strenge opleiding hebben gevolgd, en het belangrijk is dat ze alle aspecten van de bevalling kennen. Het is ook belangrijk dat ze ervaring hebben in de praktijk.

Het helpt om een gereputeerde, erkende praktijk te zoeken, die complete diensten aanbiedt, want verloskundigen moeten voldoende kennis en ervaring hebben om te weten welke natuurlijke wee geschikt is. Ze moeten ook bezoek-proof zijn, want dat is wat we nodig hebben. Stel je voor dat je een arts hebt, die wel weet wat de oorzaak is van dyspareunie, maar niet het juiste medicijn voorschrijft om het te genezen? Zo iemand is geen goede keuze om onze baby’s en andere kinderen op te voeden.

Bovendien moet u hun beperkingen begrijpen. Net zoals we van een professionele boekhouder niet kunnen verwachten dat hij onze belastingen berekent zonder bewusteloosheid, is het ook niet realistisch te verwachten dat een verloskundige, die beweert een ervaren behandelaar te zijn, altijd weet wat te doen met ernstige gevallen van dyspareunie. Het is immers gemakkelijker een dictaat van de hele zaak op te nemen in een PDF-bestand dan het in een Smartocrates-machine te plakken.

Ten slotte moet u uw eigen emotionele bereidheid om risico’s te nemen beoordelen. Als je antwoord “helemaal niet” is, zoek dan een ervaren cervneer. Verloskundigen hebben de meeste gevallen van bevalling moeten zien en horen waarbij ze niet zo veel konden helpen. Aan de andere kant stellen verloskundigen zich meestal op het standpunt: “wat voor mij werkt, werkt niet altijd voor u!” In het geval van een moeilijke bevalling kan een vroedvrouw aanraden de uiteinden van de buisjes eruit te trekken. De patiënt kan dan worden doorverwezen naar iemand anders voor aanvullende hulp.

De “remedies” die zij bieden variëren van de gemakkelijke soort zoals transposities tot de complexe soort zoals grote operaties. Ze werken zowel aan de wervelkolom van de baby als aan de hoofdbevallingsbuis en het hart van de baby. Ze worden “ademhalings endovalls” genoemd, van de Griekse woorden “ademen” en “beroepen”

Beademings endovalls moeten met grote zorg worden gedaan. Ze moeten worden gedaan door ervaren, goed opgeleide, Paterson vrouwen. Omdat ze op de ruggengraat werken zijn ze erg belangrijk. Tenzij een patiënt vrijwillig zijn verhaal vertelt, is er geen manier om te weten hoeveel vrouwen uit de hogere klasse een keizersnede hebben moeten ondergaan en hebben afgezien van hun geplande bevalling.

Dus “Ja, dat zou ik doen”, net als “nee”, zoals mijn moeder deed, en ik deed, als een middel om te bevallen in een bevallingsklas. Hoewel ik het me niet realiseerde, raapte ik in die ene ademtocht de brokstukken van een mensenleven op. Het heeft, daar ben ik zeker van, een blijvende betekenis.